Delirmek.

Bir şey var.
Biri.
Ne kafamı toplayabiliyorum, ne kendimi. Kafamın içinde gezinen karıncalar var yine. Bir o yana bir bu yana gidiyorlar. Deliriyorum. Küçük küçük parçalar koparıyorlar beynimden, şefkatimden, sadakatimden. Sesim azaldı mesela, çıkmıyor. Çıksa da duyulmuyor. Sonra şefkatim. Acımıyorum artık. Dilediğini söylesin herkes, dilediğini kussun orta yere, acımıyorum. Selam olsun. Beynim örneğin, paslanmış bir kutu gibi. Açılmıyor. Açamıyorum. Elimi attığım yeri kırılıyor. İçine birşeyler doldursam diyorum olmaz, boş bıraksam yaşayamam. Beynimi yiyorlar bu karıncalar. Ve en kötüsü sadakatimi lime lime ediyorlar. Öyle ince yollarda yürüyorum ki. Her an doğru yolu terk edecek, ardıma bile bakmayacak, sonra gidip kendimi yüksekten dibe bırakacak gibiyim. Evet, bunu yapabilecek gibiyim. Tüm sadakat sözcüklerimi benzin döküp yakabilirim. Sonra küllerini durgun denize atıp, dalgaları kudurtabilirim. Yapabilir miyim dersin? Bunca masum kafiyeyi yakabilir miyim?


Kinle karışınca masumiyet, tüm verilmiş sözler masaldan ibaret. Masallar ekmeğidir umutsuzların. Ve umutsuz bırakılmamalı insan...


yazarken: Athena-Yalan

Yorumlar

  1. Tamam ne kadar yoldan çıkmış olsa da yazılar beğendim...Ama şarkı seçimi yanlış!...En iyisi biz seninle yarın saat 2de kadıköy sahilinde buluşalım :T

    YanıtlaSil
  2. Tamam ringaringaringa yapalım, neşemizi bulalım :D yazılar psikopata sarıyor evt kolundan tutup sarsıcam yakında onları ;)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Popüler Yayınlar