Günlüklerden Alıntılar
Şimdi yoksun ve ben kör karanlıkta kendi tenime sarılıp ağlıyorum ve öyle büyük bir yalnızlık ki bu içinden çıkamıyorum. Dünyanın herhangi bir şehrinin herhangi bir evinde ve hatırı sayılır kucaklarında masum rüyalardasın ve benim rüyalarım içlerinde seni barındıramayacak kadar günahkarlar. Rüyalarımın bu amansız günahlardan kurtulamayışından utanıyorum. Henüz bir iki sanrılı rüyada bile yaşatamazken seni kalbime tıkmaya çalışıyorum ve sen amansız bir kaçışa başlıyorsun. Geride kalan yani bizim cümlemizin gizli öznesi BEN. günahlarımdan ve kirli, boğucu bir yapışkan olan yalnızlıktan arınmaya çalışıyorum. Ama eğer gitmeseydin; eğer burada benimle kalıp karanlıklarımla savaşsaydın aydınlığa çıktığımızda yüzüne dokunan bir melek kanadı olurdu. Günden güne aydınlanır, berraklaşırdım. Eğer gitmeseydin başka kucaklarda kendi tenimin soğukluğuna sarılıp ağlamazdım.
Ve yine gece. Yatağım okyanus mavisi... Açıklarımdan gemiler geçiyor. Düşlerim öyle yorgun ki ellerime uzanamıyorlar ve fark edilmiyorum... Eğer gitmeseydin bu mavilik senin olurdu. Maviliği seninle yaşardık içine farklı renkler katıp. Ama yoksun! Yok! Koca bir ah çıkıyor düşüyor dilimin ucundan yerlere. Hiç duyulmayan bir çığlık atıyorum, boğazım kanıyor sonra kendi kanımda boğuluyorum. Maviliğim küçük bir kan gölüne dönüyor. Bana elini uzat ne olur! Çığlıklarım beni öldürüyor ve buna karşı bile koyamıyorum. Giderken attığın her adım kaybolmuş. Senden tek bir iz yok, yoksun. Nefesin, elin, gözlerin yok. Öykümüz yanmış, her cümlesi her harfi yanmış. Ve bu öykü baştan yanlış. Etken bir cümleyken edilgen olmuşuz. Sen cümlemizden çıkalı anlamımız kaymış gitmiş avucumuzdan. Şimdi yanan öykümüzün uçuşan külleri arasında küçük kan gölümle arıyorum seni. Elini uzat!
Biliyorum... Birgün bu karabasan bitecek ve sen maviliğe geleceksin. Zaman alacak belki. Çok rüyalar görüp çok rüyadan ayrı düşeceğim. Ve belki boğazımda benden senden çok yara olacak. Belki gözlerimi küller arasında kaybedeceğim. Belki kendi kanımda boğulacağım. Ama biliyorum birgün, birgün sen geldiğinde artık yatağımdaki mavilikte senin de yansıman olacak ve ben kendi tenimin soğukluğuna sarılıp ağlamayacağım.
Masalının güzel perisinden O'na
15.08.08 Cuma 01:51
Ve yine gece. Yatağım okyanus mavisi... Açıklarımdan gemiler geçiyor. Düşlerim öyle yorgun ki ellerime uzanamıyorlar ve fark edilmiyorum... Eğer gitmeseydin bu mavilik senin olurdu. Maviliği seninle yaşardık içine farklı renkler katıp. Ama yoksun! Yok! Koca bir ah çıkıyor düşüyor dilimin ucundan yerlere. Hiç duyulmayan bir çığlık atıyorum, boğazım kanıyor sonra kendi kanımda boğuluyorum. Maviliğim küçük bir kan gölüne dönüyor. Bana elini uzat ne olur! Çığlıklarım beni öldürüyor ve buna karşı bile koyamıyorum. Giderken attığın her adım kaybolmuş. Senden tek bir iz yok, yoksun. Nefesin, elin, gözlerin yok. Öykümüz yanmış, her cümlesi her harfi yanmış. Ve bu öykü baştan yanlış. Etken bir cümleyken edilgen olmuşuz. Sen cümlemizden çıkalı anlamımız kaymış gitmiş avucumuzdan. Şimdi yanan öykümüzün uçuşan külleri arasında küçük kan gölümle arıyorum seni. Elini uzat!
Biliyorum... Birgün bu karabasan bitecek ve sen maviliğe geleceksin. Zaman alacak belki. Çok rüyalar görüp çok rüyadan ayrı düşeceğim. Ve belki boğazımda benden senden çok yara olacak. Belki gözlerimi küller arasında kaybedeceğim. Belki kendi kanımda boğulacağım. Ama biliyorum birgün, birgün sen geldiğinde artık yatağımdaki mavilikte senin de yansıman olacak ve ben kendi tenimin soğukluğuna sarılıp ağlamayacağım.
Masalının güzel perisinden O'na
15.08.08 Cuma 01:51
Yorumlar
Yorum Gönder