Geçer sandın değil mi? Geçer. Bunu da geçirir. Nasılsa güçlü kızdır Hülya. Nasılsa alışık böyle karışık durumlara. O neler gördü geçirdi değil mi? Neler neler...
Daha neler! Geçmiyor hiç geçmiyor. Hala aynı. Hala o gecenin tozundan dumanından gözlerim yanıyor. Hala kıpkırmızı içleri gözbebeğimin yeşiline kahvesine inat. Kırmızı bir çemberle çevreledi gözbebeğimi. Ağlasam dökülmesine izin vermiyor yaşların. Sussam, hiç ses çıkarmasam durmadan canımı yakıyor. Elinden annesi alınmış bir çocuk gibiyim. Önüme koyulan oyuncakları itiyorum elimin tersiyle. Renkli renkli, garip sesler çıkarmaktan başka bir işe yaramayan oyuncaklar onlar. Sadece kafamı bulandırıyorlar. Sesimi bastırıyorlar akıllarınca. Ağlarken kendimi duymamı istemiyorlar. Ben bükünce dudağımı, biraz dolunca gözlerim ve ellerimi onlara uzatıp boş olduklarını göstermek için açınca iki yana bağırmaya türlü sesler çıkarmaya başlıyorlar. Kimisini anlıyorum. Kimisi beynimin içine giriyor koşuyor koşuyor. Bütün kapılarımı çalıyor beni uyandırıyor. Ve sonunda ardına bile bakmadan gidiyor. Çünkü vakti doluyor. Beni oyalama vakti bu kadar. Ama oyun hiç bitmiyor. Biri gidiyor, diğeri geliyor. İtiyorum onları uçurumdan aşağı. Ölsünler paramparça olsunlar istiyorum. Yalnız kalayım.
Yalnızca annemi verin bana.
Bana yalnızca annemi verin.
Verin bana yalnızca annemi.
Annemi verin bana yalnızca.
Nasıl ve ne yazarsam yazayım anlattığım hep aynı. Ve gün nasıl geçerse geçsin yatağıma girdiğimde hissettiğim aynı. Ben aynı, sen aynı, biz aynı. Öyleyse değişmek için çabalamaya gerek yok.
Daha neler! Geçmiyor hiç geçmiyor. Hala aynı. Hala o gecenin tozundan dumanından gözlerim yanıyor. Hala kıpkırmızı içleri gözbebeğimin yeşiline kahvesine inat. Kırmızı bir çemberle çevreledi gözbebeğimi. Ağlasam dökülmesine izin vermiyor yaşların. Sussam, hiç ses çıkarmasam durmadan canımı yakıyor. Elinden annesi alınmış bir çocuk gibiyim. Önüme koyulan oyuncakları itiyorum elimin tersiyle. Renkli renkli, garip sesler çıkarmaktan başka bir işe yaramayan oyuncaklar onlar. Sadece kafamı bulandırıyorlar. Sesimi bastırıyorlar akıllarınca. Ağlarken kendimi duymamı istemiyorlar. Ben bükünce dudağımı, biraz dolunca gözlerim ve ellerimi onlara uzatıp boş olduklarını göstermek için açınca iki yana bağırmaya türlü sesler çıkarmaya başlıyorlar. Kimisini anlıyorum. Kimisi beynimin içine giriyor koşuyor koşuyor. Bütün kapılarımı çalıyor beni uyandırıyor. Ve sonunda ardına bile bakmadan gidiyor. Çünkü vakti doluyor. Beni oyalama vakti bu kadar. Ama oyun hiç bitmiyor. Biri gidiyor, diğeri geliyor. İtiyorum onları uçurumdan aşağı. Ölsünler paramparça olsunlar istiyorum. Yalnız kalayım.
Yalnızca annemi verin bana.
Bana yalnızca annemi verin.
Verin bana yalnızca annemi.
Annemi verin bana yalnızca.
Nasıl ve ne yazarsam yazayım anlattığım hep aynı. Ve gün nasıl geçerse geçsin yatağıma girdiğimde hissettiğim aynı. Ben aynı, sen aynı, biz aynı. Öyleyse değişmek için çabalamaya gerek yok.
Yorumlar
Yorum Gönder