Çocuk-Adam

Ve gidiyorum. Düşlü günler bitti. Yine köprüler, denizler, evler, yollar geçme zamanı. Geç-ip git-me zamanı. Bavuluma anı defterimi de aldım bu sefer. Belki okur da yeniden acıtırım canımı. Tam kabuk bağlamışken yaralar üstlerini kazır seni dışarı çıkarırım ve yine kanar,akar gidersin. Ve üstelik bu kez kararlıyım kanayan yarayı yeni baştan sarmamaya. Olduğu gibi bırakmaya... Gerçek dünyadan kendi ütopyama yolculuk vakti bugün. Sadece iki saat kaldı. İki saat ve sonra yoksun. Ya da kandırmayalım yazıları, biz hep olduk. Köprüler, denizler geçilse de biz "hep" olduk. Ve biz hep öldük...
Dirilme zamanı yakındır çocuk adam. Düşlü masallarımı fısıldamaya geliyorum.