Rol Değişimi

Bugün,telefonun ucunda ve bana kilometrelerce uzakken bile anlayabildim çaresizliğini. Senin hiçbir zaman anlayamadığın kadar hem de. Farklı hayatların acısına şahit oldukça kendi hayatındakilerle yüzleştin günlerdir. Ağlayarak arınmayı denedin,olmadı. Çünkü seni kendi gözyaşlarının değil bizim gözyaşlarımızın yıkaması gerek. Ancak öyle arınabilir,nefes alabilirsin kendince. Bugün,öyle zayıftın ki telefonun ucunda. Ellerimi uzatıp tutmak istedim seni düşmeyesin aniden diye. Ve sanki gözyaşların ahizenin minik deliklerinden girip elime yüzüme bulaştı. Sanki sen bugün kollarımın arasında ağladın. Ve bugün,sen benim değil ben senin annen oldum. Rollerimizi değiştik kısa ama sonsuz zaman aralığında. Korktum ellerimden kayıp gideceksin diye. Çünkü görebildim sesinde gözlerini. Bu nasıl olur bilmiyorum ama gördüm ben ve korktum. Çünkü hiç olmadığı kadar yardım dilediler benden. Ben de eski kızgınlıklarımı atıp arkama paylaştım senle gözyaşlarımı. Arındın biraz. Kendine geldin. Biraz dindi içindeki hoyrat fırtına. Ama beni öyle parçaladın ki 'kendimi affedemiyorum' sözlerinle. Çünkü bilirim,kendini affedemeyen insan gitmek ister. Ve gitmeye öyle yakındır ki;o ince çizginin diğer tarafına nasıl geçtiğini,ne zaman gittiğini anlamazsın bile. Gitmenden öyle korktum ki bugün yollara düşebilirdim koşa koşa gelebilirdim. Sonra terli başımı yaslayabilirdim göğsüne. Sonra herşey başa dönerdi. Ben senin küçük kızın olurdum. Bugün,seni aslında affettiğimi anladım. Ama kırgınlığımı nasıl ve nerelere saklasam sana her baktığımda bilmiyorum. Bugün;ben anne oldum,seni biran kaybettim,yaşama döndürdüm,seni affettim,çok ağladım. Ben bugün çok yoruldum anne,izninle biraz dinleneyim.