Neşter

Kısacık, nefes nefese küfürler.
Biriktirdim hepsini, ağızlarına bir düğüm atıp denize salıyorum.
Senin için, benim için, onun için. Onlar için. Geç kalınmış zamanlar, mekanlar ve insanlar için.
Herşey için ince ince sızıyor içimden küfürler.
Bacaklarımdan, gözlerimden, dudaklarımdan...
Sızıyor...
Sızıyorsun içime. Elimi ayağımı tutup, engelleyip evrenimde dönüşümü. Hiç beklenmeyen bir güçle hem de sızıyorsun.
Ama bunaldım. Aynı fikrin içinde gezinip durmaktan, sebep bulamamaktan.
Kal orada. Öyle yorgun... Öyle huzursuz... Öyle. Olduğun gibi.
İsmin kalsın, kokun kalsın. Tadın kalsın. Ya içimde ol ya dışımda kal.
Koyu kan tortuları gibi düşüncelerim. Sabah aynada kalıyor bir parça. Bardağın kenarında sonra.
Sonra zamanıma karışıyor damla damla. Sonra elim yüzüm. Sonra sen.
Birden tortulu bir düşünce olup oturuyorsun bir köşeye. Damarlarıma karışıyorsun. Damarıma basıyorsun ara ara. Bir neşterlik ağırlığın var oysaki. Küçük bir açıklık ve tüm tortulu kanın sızması... Senin içimden defolman yani. Zamana da bir makas atabilsem. Kessem, biçsem! Birleştirsem sonra yolları, parçaları. Ve sen gelip gözümün önünde oluversen.
Yanımda uzanıversen, yanımda ölüversen. Bitiversen.




Kısacık, nefes nefese küfürler.
Bir geceden bir sabaha, bir "kadın"dan bir "adam"a.




"16."