Kızım

Akıllı kadınsın vesselam. Ama şaşırıyorum sana uzun zamandır.
Sonunu bildiğin uykulara yatıyorsun uyuyamayacağını bile bile. Yolunu bildiğin şehirlere kaybolmaya gidiyorsun. Hiç de üşenmiyorsun, şikayet etmiyorsun uzun yolculuklara. Kayboluşuna giden yolu ezbere geçiyorsun sırtında çanta. Bütün gece uyumadığın bir uykudan uyanıveriyorsun sonrasında. Deniz uyumuş, şehir uyumuş. Sen uyanık! Sonra başarıyorsun da kaybolmayı. Şehirde olmasa da kimilerinin aklında... Ya da sen öyle sanıyorsun. Ve çekip gidiyorsun.
Şaşkınlığım bununla da bitmiyor sana. Gözü kara bilirdim seni. Şimdi dilinden kelimeler dökülmüyor. Ayaklarını da kaldırıp saklamışsın bir yere. Yürümüyor, koşmuyorsun. Önünden geçip gidiyor herşey. Sen otobüsün camına yanağını dayamış evine dönüyorsun.
Büyüyor musun kızım? Ondan mı bu durgunluk? Gereksiz yorgunluk... Gereksiz mi geliyor herşey artık? Nasıl nasırlaştın böyle, nasıl umursamazlaştın? En tepeden dibe dalmaların yok artık. İnce bir çizgi üzerinde dengede durmaya çalışıyorsun. Dengesizliğin dengesini de başarıyorsun üstelik.
Seviştiğin adamlar sevdiğin adamlara benzemiyor, bir gününle diğer günün gibi; ilgisiz. Mavi bir pelerine sarılmış yürüyorsun denizle kardeş bir şehirde. Herşey mavi olsun istiyorsun. İçin dışın... Yoğun bir mavi. Yıllarca koynumda uyuttuğum kızım, kimseyle uyuyamıyor artık. Yatağında ikinci bir nefese ikinci bir gölgeye tahammülün yok. Yanına yaklaştırmıyor, yüzlerini görmek istemiyorsun. Uzaklaşsınlar, sen istediğinde puf diye yok olsunlar istiyorsun. Oysa yalnızlığı sevmezdin sen. En ince hastalığındı. Uzun uzun titrerdin ona yakalandığında. Şimdi tahammülün yok kimseye. Şaşırıyorum sana...
Koskocaman kadın olmuşsun kızım. Koskocaman yalnız bir kadın. Kesmiyor şehirler, şarkılar, adamlar. Bir sen.
Tebrikler kızım, tebrikler.