Kırmızı Bir Düşmüş

-Öldür onu, dedi Adam Kadın'a. Onu öldür ve kurtul. Baksana nasıl da zehirliyor seni. İçinde geziniyor ve seni mutsuz ediyor. Eğer o kendini öldürmüyorsa bunu sen yapmalısın.
İnandı Kadın. Yaparım sandı. Elleri kana alışkındı. Bıçağına davrandı. Metalin soğuk teninde kendini gördü, acıdı. Yüzünde inanmış ifadesiyle yürüyordu evin içinde. Ayakkabılarını geçirdi çıplak ayağına. Yanına hiçbir şey almadı. Hiçbir şey bu talihsiz cinayete tanık olsun istemiyordu. Kapıdan çıktı sessiz savaş çığlıklarıyla. Öyle çok bağırdı ki duymadı kimse. Kimse tanık olmadı. Kadın bir cinayete koşuyordu, kimse dur demedi. Koştu, koştu. Sağa döndü, sola döndü. O'na döndü... Dönüp durdu Kadın. Başı döndü sonunda, yığıldı yolun ortasına. Kimse görmedi. Kadın O'na dönüyordu, kimse dur demedi. Dizlerinin sıyrıklarına aldırmadan devam etti yoluna. Hızlı hızlı, yavaş yavaş. Sıyrıklarından kan sızıyordu. O kan onun içine sızıyordu. Canı acımıyordu. O hiç acımıyor gibi görünüyordu. Hiç acımıyormuş gibi görünmekten canı yanıyordu oysaki. Kadın'ın canı yanıyordu, kimse birşey demedi. Son anı sokağından geçip şehri terk etti. Uzun ağaçlık yolda inancını yokladı. Yerindeydi. Yaklaşıyordu. Katil cinayet mahaline yaklaşıyordu tüm polisler kadınlarının koynunda şekerli bir uykuya yatmışken. Ve evi gördü. Beraber yürüdükleri yolları tek başına yürüdü. Ufak istemsiz bir gülüş yerleşiverdi yüzüne. Yanağında istemsiz çukurlar oluştu, O'nun pek sevdiği...
-Uyuyordur şimdi. O'nu u-yandırmadan öldürmeliyim. Fark etmemeli. canı yanmamalı. Acımamalı. Tanrım, yardım et.
143 numaralı kapı. Bahçe kapısı zorlanmadan açıldı. Hiç ses çıkarmadan, kabullenirmişçesine. Elleri titriyordu. Bıçağını sıkıca kavradı. Yapmasa mıydı? Şuan geri dönebilirdi. Herşeyi geride bırakıp koşarak kaçabilirdi buradan. Kimse görmedi. Kimse tanık olmadı. Suçlu da sayılmazdı hem. Adam aklına geldi. İnancı aklına geldi. Yaşamak istiyordu artık nefesi kesilmeden, geceleri rahatça uyuyabilerek... Açtı kapısını O'nun. Boylu boyunca uzanmış uyuyordu. Kıvırcık saçları yastığına dökülmüş, alnı terlemiş... Yaklaştı yanına. Uzun bir zamanını verdiği adama baktı, dokundu. Şekerli kokusunu çekti içine. Tüm geçmişi ve belki geleceği döküldü önüne. Elinin tersiyle itti hepsini. Geçmiş yerlere saçıldı. Paramparça oldu. Kimse duymadı. Kadın geçmişini parçalıyordu, kimse elinden almadı. Dolup taşan gözleriyle yıkadı O'nun günahsız tenini. İnançlıydı ya hani... Sonra kaldırdı bıçağını. Elleri titremedi hiç. Birkaç asrı andıran birkaç saniye boyunca baktı sadece O'na. Ve batırdı bıçağı yaşayabilmek için. Etin kesilen yerinden sızan kanlar her yanı kırmızıya buladı. Elleri kan içinde kaldı. Biraz daha derine batırdı bıçağını. Şimdi kesik yerden sızan kanlar uzun nehirler oluşturuyordu üzerinde. Elleriyle yüzünü kapadı. Yüzündeki çukurlar kanla doldu. Hiç uyanmadı O. Hiç konuşmadı, bağırmadı bu ölümü beklermiş kabul edermiş gibi. Kadın daha fazla dayanamadı. Koştu, kaçtı o evden. Sabah oluyordu. Şehir uyanıyordu. Ellerine bulaşan kan kokusuna şehrin köpekleri takılmıştı. Peşindeydiler. Düşmesini bekliyorlardı. Evine vardığında Adam oradaydı. Biran göz göze geldiler. Gözlerindeki inançla başardığını gösterdi Adam'a.
-Öldürdüm O'nu yaşayabilmek için, dedi.
Derin bir nefes alıp masaya sarıldı olağanca gücüyle. Aynada kendiyle göz göze geldi. Sol göğsünden sızan kanlar elbisesini kırmızı bir nehre döndürmüştü. Gülümsedi hiç acımıyormuş gibi.
-İçimdeydi O, önce içimde ölmeliydi, dedi Adam'a...


Birden gece geldi, sabahı kovup.
Birden nefesi kesiliverdi.
Birden düştü.
Kadın bir düştü, kimse uyandırmadı.