Çok

Çok yanlış zamanda gittin. 

Daha ne sohbetler, ne küfürler, ne rakılar, ne mezeler... 

Sen yokken canım, ara sıra mutlu oldum. 

Bu mutluluklar, bazen ertesi güne dek sürdü. 

Bazen sabun köpüğü. 

Sen yokken, çokça çabaladım. 

Biraz daha büyütmek için çemberimi, 

Biraz huzurlu hava sahası için. 

Kendinden her zamankinden daha emin.

Sen yokken, mütemadiyen sarhoş oldum. 

Her güzel masanın başında sen oturdun. 

Her rakı bardağına sen doldun. 

Sen yokken, kilometreler geçtim. 

Hiç üşenmedim, hiç yorulmadım. 

Deli gibi, dört nala. 

Bile, isteye. 

Beni canlı tutacak ne varsa, neresi varsa. 

Sen yokken, bir gün... 

Bazı haksızlıklar oldu. 

Sen yokken, bir gece...

Çat diye orta yerinden,

Öyle de arsızca, öyle de yüzsüzce.

Ve pişkin. 

Ve rezil. 

Kırıverdim kalbi. 

Deniz kokusu daha gitmemişken saçlardan, 

Ayağımın kumuyla... 

O ne vuruştu bilseydin.

Keşke görebilseydin. 

Ya da iyi ki görmedin...

Senden sonra, ilk kez. 

Ve inanıyorum ki son kez. 

Kırılıverdi. 

Geceler çok uzun, gündüzler çok uzun. 

Sen yokken, hele bir de kırgınsam, 

Kafamın içi patlayacak gibi. 

Dünyanın bütün savaşları kafamın içinde. 

Toz duman. 

Kemikleri kıracak kadar sert düşünceler. 

Vuruyor, vuruyor, vuruyor. 

"Yoksun, sen hayatın hiçbir yerinde yoksun."

Vuruyor. 

"Burada değilsin ya, ondan..."

Vuruyor. 

"Bile bile yapıyorum."

Vuruyor. 

Samimi ol dedin hep, 

İnsan ol dedin.

Güçlü dur, inancını kaybetme, inadını kırma. 

Gerçekten inanıyorsan, git kafanı kır. 

Ben buradayım dedin hep. 

Bu formülün neresinde yanlış yaptım da yalnızca adımı yazdığım için puan aldım?

Sen yokken, çok uğraştım. 

Çok uğraştım, çok. 

Ama şimdi her şey çok.

Her zamankinden daha çok. 

Demir yumruk ben. 

Şimdilerde toz duman. 

Öperim yanaklarından. 

Yazarken: Bitsin Bu Delilik