Kelebek Etkisi
Bazı sabahlara hakikaten uyanmak istemiyorum.
Bir yerde bir kara delik olsa da içine girsem.
Hayatın böyle evreleri var.
Sırf “bir mucize”ye varınızı yoğunuzu verebileceğiniz…
Sırf bir mucize yaratabilmek için köprüler, evler geçtiğiniz…
Kılıcı kalkanı kuşanıp girdiğiniz savaştan, eli boş dönmek de var mesela bu evrelerin içinde.
Gecesinde Sezar sizken, sabahına tabiri caizse Truva olarak uyandığınız…
Koskoca bir şehrin ortasında “ihanet” tohumları saçtığınız.
Sezar’ın hakkını Sezar’a vermek, müthiş bir erdemdi oysa geçmiş zamanlarda…
İnsanların korkuları müthiş; “kaybetme” korkusu, “kırılma” korkusu, “düzen” korkusu.
Bu evrede karşılaştığınız tek şey “yalnızlık” kokusu.
Bir kuş uçumu uzaklıktaki yerlerde yaşanılan kalabalık anların gerisinde kalan tek şey;
Tek ve en değerli şey; bu koku.
Bazı evrelere çok büyük anlamlar yüklememek lazım.
Bazı insanlardan çok büyük kararlar beklememek lazım.
İnsanların elleriyle kurduğu “masum” düzene bir Truva gibi süzülmemek lazım.
Eğer Neron olacaksanız, önce kendinizi…
Eğer yanacaksa bir şeyler, bunlar önce sizin köprüleriniz olsun.
Atın o köprüleri, kirpiklerini de, ellerini, sözlerini de.
Her söz tutulmaz, bunu her evrenin başına koyun.
Ve elbette geçecek.
Sesinizdeki kırılma, gözünüzdeki yansıma.
Bu evre de geçecek.
“Sonunu düşünen kahraman olamaz” safsatasını da çöpe atın.
Geri dönüşümü de olmasın üstelik.
Geri dönmesin, çünkü batı cephesinde yeni bir şey yok. Buralar süt liman, buralar bildiğiniz gibi…
Bu evrede de bunu anlayın.
Ait olmak farklı şey, birlikte olmak farklı.
Zamanın pençesine düşünce insanoğlu,
Kıvranıyor öncelerde…
Bir heyecan ki yüzyılın olayı.
İş ait olmaya gelince…
Orası Antik Yunan tragedyası…
Her evre birbirinden sancılı.
Her sabah ayrı bir kelebek etkisi.
Şimdiki evre, göğsünde yıldız taşıma evresi.
Ve kapatmayıp paltonuzu gökyüzüne karşı,
Kaldığımız yerden devam.
En nihayetinde ne demişler şarkılarda;
“Serde erkeklik var, ağlayamam.”
Çorlu
29 Ocak 2014
22.39
Yorumlar
Yorum Gönder